4 yıllık dağcı Ali Kemal KEPENEK, inişte arkadaşlarına, "İçim üşümeye başladı" demiş ve olduğu yere yığılmıştır. Elbruz’dan, Rusların yardımıyla indirilen Ali Kemal KEPENEK’in kalp krizinden öldüğü bildirilmiştir. Ali’yle zirveye çıkan Ersan BAŞAR : "O antremanlı bir dağcıydı. Gözlerimin önünde süzüldü. O an, aklımdan çıkmıyor" dedi. / Ersan Başar Basın açıklamasından.

Ağrı Dağı’na ikinci denemesidir.  İlk denemesinde (19 Mayıs 2000) Cehennem Deresinde düşmüş ve omzunu sakatlamıştır ! Jandarma tarafından alınarak, Iğdır Devlet Hastanesinde tedavi görmüştür. İlk denemedeki başarısız tırmanışa ve tüm uyarılara rağmen, ikinci denemesini ‘’İskender IĞDIR anısına zirveye kupa bırakma’’yı sebep göstererek yapmıştır. Tırmanış öncesi yaptığı basın toplantısında, DHA muhabirine “İNTİKAM TIRMANIŞI” ifadesini kullanmıştır ! Doğubeyazıt’tan Iğdır’a giderken Kabaktepe köyünden, yanına köylü Ahmet Kaçmaz’ı rehber (?) alarak tırmanışa başlamıştır. 4500m.’den sonra tüm kötü hava koşullarına rağmen tek başına devam etmeye karar vermiştir. 5000 m. civarında kız arkadaşı Munise’yi arayıp, kötü havanın peşini bırakmadığını söylemiş, 5165 m. platosunda zirveye 20 metre kala, cesedi arama kurtarma ekibi tarafından bulunmuştur. Sertaç TÜMERDEM, yüksek olasılıkla Hipotermi’den yaşamını yitirmiştir. Sertaç’ın cenazesi, sekizinci gün Askeri helikopter desteği ile indirilip, otopsi sonrası ailesine teslim edilmiştir.   AĞRI’DAN DERSLER: Ağrı Dağı’nda Sertaç Tümerdem’in ölümü tedbirsizlik, dikkatsizlik, eğitimsizlik gibi eksikliklerin ötesine geçen bir boyut taşıyor. Önceden bildirilen kaza !! Ağrı Dağı’nda bir kaza daha yaşandı. Sertaç Tümerdem adlı bir dağcı yaşamını yitirdi. Keşke tedbirli olsaydı Sertaç. Keşke iki kişi tırmansalardı. Keşke dikkati elden bırakmasaydı. Keşke... Dağ kazalarından sonra çıkartılan sonuçlar çoğu zaman bu çerçeveyle sınırlı tutulur. Oysa, bu kaza, “keşke”lerin ardından söylenenler gerçekleşip kişinin başına bir iş gelmese dahi, tartışılması gereken önemli bazı noktaların varlığına dikkat çekiyor. Ağrı Dağı’na yaptığımız iki kuzey çıkışının ardından rota hakkında ayrıntılı bilgi talebiyle çok sayıda telefon aldık. Bir gün İzmir’den arayan bir hanım, aynı talebi yöneltiyor; rota hakkındaki bilgileri bir gün sonra tek başına tırmanış yapacak arkadaşına ileteceğini söylüyordu. Tereddütsüz yanıtım “vazgeçsin bu sevdadan” şeklinde oldu. Bir süre sonra  tekrar aynı kişi, arkadaşını kendisinin ikna etmesinin mümkün olmadığını, belki benim sözümü dinleyebileceğini söyledi. Bir süre sonra Sertaç aradı beni. Her şeyi ayarlamıştı Sertaç. Televizyona ve gazetelere demeçler verilmiş, valiyle görüşülmüş, yola çıkılmış ve sıra en sonunda, evet en sonunda rotayla ilgili bilgi almaya gelmişti. Projenin gerçekleşmesi için belirlenen süreye bu işin eğitimini sığdırmanın olanağı kalmamıştı. Sertaç, bana söylediği kadarıyla birkaç senedir kaya tırmanışı yapıyormuş, herhangi bir buz krampon eğitimi ve deneyimi yokmuş. Geri dön çağrılarının sonuçsuz kalacağı kesinleşince, rotayı tarif etmekten başka seçenek kalmadı benim için. İşin ciddiyetini vurgulamak amacıyla tehlikeleri abartarak ve en ufak bir tereddütte veya kötü hava olasılığında geri dönmesi gerektiğini tembihleyerek bitirdim  telefon konuşmasını.  İki gün sonra, İzmir’den arayan hanım, Ağrı’dan kendisine telefon eden Sertaç’ın yanındaki kişinin dağ hastalığına yakalandığını söylüyor ve ne yapması gerektiğini soruyordu. İzmir’e ilettiğim yanıt oradan Ağrı’ya ulaştırıldı. Yine iki gün sonra, İzmir’den gelen telefonda bu kez Sertaç’ın 4 bin 200 kampı sonrasındaki rotanın tarifine ihtiyacı olduğu söylenince böyle bir yöntemi artık sürdürmenin mümkün olmadığını, beni Sertaç’ın bizzat araması gerektiğini söyledim. Sertaç beni dağdan döndükten sonra aradı. Yaklaşık 15 dakika lisan-ı münasiple yaptığının ciddiyetini anlatmaya çalıştım Sertaç’a. İki ay sonra, gazetede Sertaç’ın ölüm haberi  yer aldı. Sertaç, gazetelerin yazdığına göre bu kez “intikam” türü sözler sarf ederek yeniden çıkmıştı dağa. Vahamet düzeyine erişen konuların tartışılma ihtiyacı, ölmüş birinin ardından konuşmanın sevimsizliğini fazlasıyla aşıyor. Sertaç için yapılabilecek bir şey kalmasa da, bundan sonra sadece dağcılık için değil, kestirme yollardan mesafe kat etmenin revaçta olduğu hemen her alan için dersler çıkartmak gerekiyor. Sorun; tedbir, dikkat, delikanlılık vs. gibi konulardan çok daha büyük boyutlara sahip. Genel olarak dağcılık anlayışıyla ilgili. İşin özünden önce sunuşuna ve pazarlamasına özen gösteren anlayış, birçok alana yayılmış bir sapkınlık. Bu “işletmeci” mantığı, dağcılığa sirayet ettiğinde ise sonuç ;  kişinin yaşamının sonlanması veya başkalarının ölümüne yol açması olabiliyor. İnsan dağa ve dağcılığa  farklı saiklerle bağlanabilir. Bunda aşılamaz, aşıldığı durumda ise kişiyi affetmeyecek sınırlar vardır. “İntikam” sınır ötesidir. İyi sunulduğu durumda başkalarının gözünde kendisine değer kazandıracağı hesaplanan bir planın ekseni olmamalıdır dağcılık. Kahramanlara duyulan ihtiyaç, böyle bir boşluk yaratmıştır ne yazık ki. Bu boşluk farkında olunsa da olunmasa da, çok kişiye cazip geliyor. Y. UĞUR ULUOCAK – ATLAS DERGİSİ

Kaza sonrası, 50 kadar dağcının katılımı ile hazırlanan ve deklare edilen kaza tutanağı : ……Selçuk , yan geçişin başına geldiğinde, bu noktada, yan geçişi üç kez denemiş ancak başarılı olamamış olan Nasuh'u bulmuştur. Nasuh, ip taşıyan Selçuk'un gelmesini beklemiştir. Selçuk biraz aşağıdaki riskli bölgede bulunan ince çatlaklardan kazma emniyeti alınmasını teklif etmiş ancak Nasuh bunun riskli olduğunu savunmuş, bölgenin, ipe yük vermeden ipi denge unsuru olarak kullanarak geçilebileceğini söylemiştir. Sonuç olarak; söz konusu sistem kurulmuştur. Sert buzda buz vidası veya buz sikkesi olmadan ipi sabitleyecek bir emniyet noktası kurmak tamamen imkansız olmamasına karşın, böyle (standart) bir noktanın oluşturulmasındaki zorluk ve süre dikkate alınarak, olası bir düşüşü durduramayacağı bilinen ancak bir düşmeyi yaratabilecek koşulları engelleyebileceği varsayılan, standart dışı bir yöntem uygulamaya konmuştur. Buna göre, yukarıdaki hareketsiz dağcı herhangi bir noktaya bağlı olmayan ipin bir ucunu tutarken/salarken diğeri, ipin bedenini/diğer ucunu tutarak ve bu uca hafif bir yük vererek dikkatli bir şekilde yan geçişi tamamlayacaktır. Daha sonra gelecek olan dağcılar ise iki ucu iki elde tutulan ipten hafif bir yardım alarak geçmesi öngörülmüştü. En son dağcının ipi ise varış noktası tarafındaki kişiler tarafından tutulacaktı. İlk olarak Nasuh yukarıda anlatıldığı şekilde ipin bitimine kadar 50 metre boyunca ilerleyerek geçişi tamamlamıştır. Nasuh yan geçişi tamamladıktan sonra İskender, Selçuk'la yer değiştirmiş ve Selçuk ipi hiç tutmadan ancak yanından giderek geçişi tamamlamıştır. Son olarak saat 13:15 civarında aynı noktaya gelen Kuvvet, Nasuh'un ve Selçuk'un geçişini izleyememiş ve diğer üç dağcı tarafından benimsenen yöntem hakkında fikir sahibi olamamıştır. Kuvvet, İskender'in önerisi üzerine çantasının bel kemerinden yardımcı bir iple, ana ipe pursik bağıyla bağlanmıştır. Bu aşamada Kuvvet , varsayılan yöntemin düşüşü durduramayacak bir nitelik taşıdığını düşünmemiş, aksine kendisinin pursikle bağlanmış olmasıyla, mevcut hattın güvenli olduğu kanaatine varmıştır. Bu yönde İskender tarafından da ikaz edilmemiştir. Kuvvet son olarak İskender'e baktığında, İskender omuzunun üzerinden attığı ipi aynı taraftaki eliyle tutmaktadır. Kuvvet henüz İskender'den 3 metre uzaklaşmışken yüzü vadiye dönük olmak üzere kaymış ve ipte hiçbir direnç hissetmeden sırt üstü düşmeye başlamıştır. Düşüşü takip eden saniyelerde Kuvvet sağ tarafına dönüp kazma ile düşüşü durdurmaya çalışırken sol yanından yaklaşık üç metre öteden İskender'in hızla geçtiğini görmüştür. Aynı sırada ipin gerilmesiyle, diğer uçta ipin bağlı olduğu Nasuh'un kazması yerinden fırlamış, Nasuh sendeleyerek düşmüş, olaya tanık olan Selçuk ise ipi durdurabilmek amacıyla fırlamış olan kazma ve ipin üzerine atlamış ancak kendisi de düşmeye başlamıştır. Düşüş yaklaşık 30 metre sürdükten sonra birbirlerine yaklaşan Selçuk ve Kuvvet şans eseri aynı anda durmayı başarmışlardır. Düşüş sırasında Selçuk'un üzerine atladığı ip ve kazma da Selçuk'tan uzaklaşmıştır. Kuvvet'in durduğu noktada ipin iki ucuda tamamen boş vaziyettedir. Daha sonra yanlarına ulaşan Selçuk ve Nasuh'a İskender'in duramamış olduğunu aktarmıştır….. Bu metin , 30 Nisan tarihli toplantıda ortak olarak kararlaştırıldığı gibi, son düzeltmeler yapıldıktan sonra Kuvvet Lordoğlu, Selçuk Kahveci ve Nasuh Mahruki tarafından bir kez daha gözden geçirilip onaylanmıştır. Tarih:18.05.2000

Bölgedeki basit ama dik kayalık alanda yaptığı malzemesiz çıkış sırasında, çürük kayalık alanda düşmüştür. (yaklaşık 75m.) Düşme ve darbeye bağlı kafa travması nedeniyle hayatını kaybetmiştir.

Soner ÜNSAL, tırmanış sırasında düşmesinin ardından, ekip arkadaşları aşağı inerek onu bulmuşlar, ölüm durumunu teşhis etmişler, yerini işaretleyip yardım için bölgeden ayrılmışlardır. Arama kurtarma ekibi, kaza bölgesine geldiğinde o bölgede düşen bir çığın Soner ÜNSAL’ın cansız bedenini örttüğünü tespit etmiştir. İki gün süren arama kurtarma çalışmalarına, Aladağlar Mangırcı vadisinde 10 kişilik Fransız tur kayağı grubunun çığ altında kaldığı haberi nedeniyle ara verilmiştir. Fransız ekibin arama kurtarma çalışmalarının tamamlanmasının ardından (1 ölü, 1 ağır yaralı) arama kurtama çalışmalarına kaldıkları yerden devam etmişleridir. 03 Nisan 1999 günü aramalara tekrar başlayan ekip, aynı gün Soner ÜNSAL’ın cansız bedenine ulaşmış ve cenaze, ertesi gün Aladağlar’da Çukurbağ Köyüne defnedilmiştir.

Ekibin yürüyüş yaptığı bölge, birçok kulvar içermektedir. İrtifanın fazla olmamasından dolayı (1800 m) genelde katmanlaşmış bir kar yapısı vardır. Kazadan 3- 4 saat önce ciddi bir yağış başlıyor. Ekip, zirve yaptıktan sonra dönerken, tipiye sebebi ile, geldikleri nispeten kayalık ve daha zor kısımdan değil, sırt hattının diğer tarafına açılan kulvarlardan, en güvenli görünen birine giriyorlar. İniş esnasında, coğrafi yapıdan dolayı özellikle üst taraflarda kulvarı sürekli zikzaklar çizerek kesiyorlar. Yaklaşık 100 metrelik açıklık alandan sonra kulvar, sık orman örtüsü içerisinde devam ediyor. Ekibin çığa yakalandığı yer, yoğun ağaçlık bir yer. Orman içerisinde ilerleyen ekibin, ağaçlık alanda olmalarından dolayı herhangi bir çığ beklentisi yok Düşen toz kar çığı, arkadaki yığıntıyı da tetiklemiştir. Dolayısıyla toz kar çığın hemen peşine, ikinci bir kütle de geliyor Mutlu ACAR ilk düşen çığa yakalanmış, ikinci çığ ise Mutlu ACAR’ın üstünü örtmüştür. Ekipteki diğer 3 kişiden ikisi daha çığa yakalanıyor fakat sürüklenmeden kurtuluyorlar Çığın ve kazanın olduğu yer 1300 m. civarında, en yakın köy ise 800 m. İrtifadadır. Aramalar son derece zor koşullarda ve devam eden yağış nedeniyle doğan çığ riski altında yürütülmüş, kazadan 7 gün sonra Mutlu ACAR’ın babasının getirdiği köylülerin yaptığı arama ile, cenazesi Öksüz Boğazı mevkiinde bulunmuştur. Çığın et kalınlığı kimi yerde 10 m. olarak ölçülmüştür.

Cem Emrah ÇELEBİ’nin Hasan Dağı kış tırmanışı ve Alaca yaz tırmanışı yaptığı bilinmektedir. Ayrıca hayatını kaybettiği yörede defalarca yaz kampı yapmıştır. Selçuk OLCAY’ın ise yaz kampı (2 - 3 kez) tecrübesi dışında tecrübesi yoktur. Olay gününden dört gün önce yöreye düşen bir uçağın (Onno Tunç'un kullandığı uçak), arama çalışmalarında yardımlarının olabileceğini düşünerek kimseye haber vermeden yola çıkmışlardır. Karasu mevkiinde avcılar, havanın kötüleşeceğini ve dönmeleri gerektiğini söylemişlerdir. 16 Ocak’ta hava kötüleşmiş ve ekip dönmeye çalışırken hayatını kaybetmiştir. Cenazelerin bulunuş şeklinden, önce Selçuk OLCAY, ardından Cem Emrah ÇELEBİ ‘nin hayatını kaybettiği tahmin edilmektedir.

Dr. Tayfun TERCAN, Trabzon bölgesinin ilk kez düzenlediği 30 Ağustos zafer tırmanışına destek olmak üzere bölgeye gelmiştir. Kaza günü sabah saat 05:00'te zirveye giden 25 kişilik ekibi yolcu etmiş, ardından İzmir ve Konya bölgesinden dağcılarla günübirlik bir yürüyüş için 3105 m.'lik sırt sistemi üzerinden Büyük Deniz gölüne gitmiştir. Dönüşte saat 15:00'da sırt sistemi üzerinde, yorgun bir şekilde grupla birlikte görülmüştür. Hem uçağa yetişmek, hem de zirveden dönen grubu karşılamak için acele etmiş ve gruptan bir dağcı ile ayrılarak hızla aşağı doğru inerken ayağı bir taşa takılarak düşüp yuvarlanmıştır. Yuvarlanma esnasında kafasından dört büyük darbe alarak yarım saat içinde yaşamını yitirmiştir. Yapılan muayeneler sonucunda, darbelerin çok ciddi olduğu ve kurtulma şansı olmadığı açıklanmıştır.

Meltem ACAR , üniversitenin düzenlediği geleneksel 3. Davraz dağı yürüyüşü sırasında 22 kişilik ekiple zirveye ulaşmıştır. Zirveden dönerken fenalaşmış ve aşağı indirildikten sonra da solumun yetmezliğinden hayatını kaybetmiştir (Milliyet Gazetesinin haberinde, ‘donarak öldüğü’ yazılmıştır) Olay tümüyle, gerek kurumun gerekse de bireyin, daha önce sağlık muayenesi yaptırmamış olmasından kaynaklanmıştır. Diğer yaralı ise, yüksek performans ve bilgi eksikliği nedeniyle vücut ısısını kaybederek hipotermi geçirmiştir.

Ekip sabah erken saatlerde Karagölün yanındaki kamptan ayrılmış ve tırmanışa geçmiştir. Zaman içinde grupta kondüsyon farklılığı nedeniyle kopmalar olmuştur. Ekipten Ata, İlker ve Can önde gitmişler, zirve için uygun malzemeleri olmadığına karar verip 14:00 civarı geri dönmüşlerdir. Bu arada Devrim rahatsızlandığı için çoktan kampa geri dönmüştür. Grup geri dönerken Alparslan ve Muzaffer'i son kez dağın güneyine doğru bir yerlere inerken görmüşler ve o tarihten sonra bir daha tüm aramalara rağmen haber alamamışlardır. Muzaffer GERÇEKER'in cesedi 8 ay sonra (Haziran 1995 sonunda) bir çoban tarafından, çimen – çarşak karışık bir alanda bulunmuş ve otopsi sonucunda ‘hipotermi nedeniyle ölüm’ olarak kayıtlara geçmiştir.

Fotoğraf ve haber amaçlı bir tırmanıştır. Zor bir tırmanışı gerçekleştirdikleri halde iki gece daha bivak yapmışlar, yiyecek ve içecekleri yetersizdir. Bilmedikleri bir rotadan inmeye çalıştıkları ve tüm güvenlik kurallarını hiçe saydıklarından kaza gerçekleşmiştir. Haydar CELAYİR kaza nedeniyle şoka girmiş ve yakındaki yaylada bir evde paralize olmuş bir şekilde kurtarma ekipleri tarafından bulunmuştur. Olay yerini terk etmemiştir. Olay sonrası ayak parmaklarını kaybetmiştir.

Ekip faaliyet sırasında çığ riskini dikkate almamıştır. Tırmanış esnasında kulvarın altına kadar girmiş, tam travers atılırken (kulvar kesilirken) tabaka kar çığa maruz kalmışlardır. Ekipteki diğer üyelerin yaşıyor olması tesadüf olarak görülmektedir. Ekip üyelerinden bir kişi, o dönem Almanca bir kaynağı Türkçe’ye çevirirken çığ ile koşulların faaliyette de mevcut olduğunu fakat kendinden tecrübeli kişilere durumu aktarmaktan çekindiğini bildirmiştir.

Bir tatil köyünde barmen olarak çalışmaktadır. Göynük Dağının yüksek bir tepesine çıkmaya çalışırken, kayıp düşer. Ağaçlık ve kayalık alanda ciddi bir şekilde yaralanır.10 gün yaşadıktan sonra hayatını kaybettiği tahmin edilmektedir. Düştüğü sette kıyafetlerini yakarak yardım istemiş, fakat fark eden olmamıştır. Kan kaybından ölmüştür. .

Aynı faaliyette yer alan Dr. Halil YENİÇIKAN ile otobüste tanışmış ve partner olmuşlardır. Recep ÇATAK, Dr. Halil YENİÇIKAN’ın hayatını kaybetmesinden kendini sorumlu tutmuştur. Arama kurtarma çalışmaları öncesi sıvı almamış ve suçluluk duygusu taşımasına rağmen arama kurtarma ekibine dahil edilmiştir. Dr. Halil YENİÇIKAN’ın cenazesine ulaşılmış ve indirilme çalışmaları sırasında kontrolden çıkan ceset Recep ÇATAK’a çarparak düşmesine neden olmuştur. Arama kurtarma faaliyeti esnasında kask kullanmamış, düşme ve çarpmaya bağlı kafa travması geçirmiştir. Kazadan sonra 22 saat yaşatılabilmiştir. Hava muhalefeti ve bürokrasiden dolayı helikopter kaza yerine gelemeyince, ekipteki diğer dağcılar Recep ÇATAK’ı indirmeye çalışmışlar fakat bu girişimden1,5 saat kadar sonra hayatını kaybetmiştir.

Dr. Halil YENİÇIKAN, zirve faaliyetini bir an önce tamamlayarak, ablasının nikahına yetişebilmek için, ekipten kimseye haber vermeden (sadece çadır içerisine bir not bırakarak) akşam gizlice kamp yerinden ayrılmış ve solo çıkış denemiştir. Çıkış esnasında hava koşulları kötüleşmiş ve iki gün fırtınada beklemiştir. Beyin ödemine bağlı hipotermi nedeniyle hayatını kaybetmiştir. Cenazesi, 5100 metrede platoda bulunmuştur.